Wszystko, co trzeba wiedzieć o reinstalacji Windows

W tym poradniku przeczytamy, jak mądrze przygotować się do ponownej instalacji systemu Windows 7 i 10 w komputerze oraz jak samodzielnie przeprowadzić tego typu operację krok po kroku.

Przygotowania

1. Przygotuj nośnik instalacyjny systemu

Jeśli masz pudełkową wersję Windows 7 lub 10, to prawdopodobnie otrzymałeś nośnik instalacyjny systemu na płycie DVD lub przenośnej pamięci pendrive (dostępny w detalicznej wersji Windows 10 zwanej BOX). Co jednak zrobić, gdy twój nośnik instalacyjny gdzieś przepadł, uległ uszkodzeniu lub nie otrzymałeś go ze swoim komputerem?
Użytkownikom instalującym Windows 10 Microsoft pozwala samodzielnie przygotować nośnik instalacyjny systemu za pomocą łatwego w obsłudze, bezpłatnego narzędzia Windows 10 Media Creation Tool, które pobiera potrzebne pliki z serwera Microsoftu i w kilku prostych krokach prowadzi użytkownika przez proces tworzenia nośnika instalacyjnego na pendrivie lub płycie DVD.

2. Zapisz klucz produktu Windows i zainstalowanych programów

Jeśli twój komputer miał fabrycznie zainstalowany  Windows 7, możesz mieć na jego obudowie charakterystyczną naklejkę Microsoftu z wersją systemu i kluczem produktu, który będzie potrzebny do aktywowania ponownie instalowanego systemu.
W niektórych modelach laptopów taka naklejka była umieszczana pod baterią - warto sprawdzić. Część fabrycznie zainstalowanych systemów Windows może używać innego klucza produktu niż ten widoczny na naklejce. Znam przypadki, gdy okazywało się, że kluczem z fabrycznej naklejki nie da się aktywować systemu. Te elementy były słabością polityki licencyjnej Microsoftu w czasach Windows 7 i wcześniejszych, dlatego powstały niezależne narzędzia typu ProduKey, pozwalające użytkownikom Windows odczytać klucz produktu z działającego systemu, skopiować go lub zapisać jego kopię zapasową w pliku tekstowym.
Opcjonalnie, korzystając ze specjalnego narzędzia, można również zapisać kopię zapasową plików odpowiadających za poprawnie przeprowadzoną aktywację Windows 7. Przywracając je po reinstalacji systemu, nie będzie konieczne ponowne przechodzenie procedury aktywacji Windows. Narzędzia, które umożliwiają utworzenie takiej kopii zapasowej, to Advanced Tokens Manager, ABR beta oraz na przykład Windows 7 OEM License Installer. Wszystkie trzy są bezpłatne i znajdują się na płycie dołączonej do książki Win­dows 7 i 10: in­sta­la­cja, rein­sta­la­cja, opty­ma­li­za­cja.
Wiele nowszych komputerów z fabrycznie zainstalowanym Windows 8 lub 10 ma wbudowany klucz produktu Windows w oprogramowanie płyty głównej (technicznie UEFI, a potocznie nadal często zwane BIOS-em).
Dzięki temu nie trzeba go podawać przy reinstalacji systemu - Windows 8/10 sam go odczytuje. Jeśli nie jesteś pewien, czy twój komputer miał fabrycznie zainstalowany system Windows, lub wiesz, że nie miał, możesz użyć programu typu  ProduKey, by zapisać swój obecny klucz z działającego Windows 10. Za pomocą tego narzędzia można odczytać również klucz produktu z innych zainstalowanych programów Microsoftu, takich jak pakiet Office - będzie potrzebny przy ponownej instalacji programu (w przypadku Office 365 nie ma takiej potrzeby, ponieważ informacje o licencji programu są przechowywane na koncie użytkownika w tak zwanej chmurze). Wart uwagi jest również konkurencyjny do ProduKey i także bezpłatny SterJo KeyFinder, odczytujący klucze z większej liczby zainstalowanych programów innych producentów.
Na powyższym zrzucie ekranu widać, że ProduKey odczytał dwa klucze do Windows. Pierwszy, oznaczony jako Klucz OEM BIOS, to wbudowany w firmware płyty głównej klucz do Windows 8, który był fabrycznie zainstalowany na moim testowym komputerze. Drugi widoczny klucz produktu to klucz do aktualnie zainstalowanego Windows 10 Pro, który otrzymałem w ramach darmowej aktualizacji systemu. Co ciekawe, w trakcie pisania książki (koniec lutego 2018) instalator Windows 10 nadal przyjmuje w czasie czystej instalacji systemu klucz produktu do 7 i pomyślnie aktywuje licencję Windows 10.

3. Zrób obraz systemowego dysku

Niewykonanie kopii zapasowej danych przed reinstalacją systemu to jeden z największych grzechów użytkowników o dużych ambicjach, lecz niewielkim doświadczeniu lub stosunkowo płytkiej wiedzy. Osobiście uważam, że pomijanie tej czynności przy serwisowaniu czyjegoś komputera to sytuacja wręcz niedopuszczalna, ponieważ nawet jednorazowa utrata danych może w mgnieniu oka zaprzepaścić lata czyjejś ciężkiej pracy, a próba ich odzyskania to często ogromne koszty, stres, pot i łzy.
Wykonanie pełnej kopii zapasowej dotychczasowego systemu w postaci obrazu dysku i zapisanie jej na innym nośniku (na przykład na przenośnym dysku) to bezpieczna metoda na zabezpieczenie działającego systemu i wszystkich zapisanych w nim danych, pozwalająca na ich szybkie przywrócenie, gdy w trakcie reinstalacji Windows coś pójdzie nie tak. Eliminuje również konieczność ponownej instalacji i konfiguracji wielu programów i oszczędza mnóstwo czasu w razie awarii komputera. Obraz dysku można wykonać wieloma darmowymi programami, takimi jak AOMEI Backupper czy Macrium Reflect Free.
Mała wskazówka: Użytkownicy dysku firmy Seagate lub WD mogą korzystać ze specjalnej, uproszczonej, ale darmowej wersji dobrze znanego, płatnego Acronis True Image, który jest uznawany za jedno z najlepszych narzędzi do tworzenia obrazów dysków. Bezpłatna wersja tego programu do dysku WD nosi nazwę Acronis True Image WD Edition, a do dysku Seagate -DiscWizard. Za jego pomocą można tworzyć kopie zapasowe dysków również innych producentów, ale do działania wymaga obecności w komputerze przynajmniej jednego dysku marki WD lub Seagate. Obie wersje programu można zainstalować z płyty dołączonej do książki Komputer Świata.

4. Zachowaj ustawienia programów

Jeśli zrezygnowałeś z powyższego scenariusza (historia dzieli ludzi na tych, którzy nauczeni doświadczeniem wykonują już kopie zapasowe, oraz na tych, którzy dopiero będą je robili), rozważ wykonanie kopii zapasowej ustawień programów, z których korzystasz na co dzień. Po jej przywróceniu nie będziesz musiał ich od nowa konfigurować w nowym systemie. Ustawienia programów są zazwyczaj przechowywane w ukrytym folderze AppData, do którego można przejść na skróty, wpisując polecenie %appdata% w polu wyszukiwania na pasku zadań.
Aby utworzyć kopię zapasową ustawień konkretnego programu, możesz skopiować jego folder z AppData na przenośny dysk. Przywracając go w to samo miejsce w nowym systemie, program użyje tych samych ustawień.

Kopia zapasowa poczty

Przykładowo, jeśli używasz Mozilli Thunderbird, to program domyślnie przechowuje w folderze AppData swoje ustawienia oraz twoją pocztę, dlatego przed instalacją systemu, która w pewnym stopniu niesie ryzyko utraty danych, warto skopiować jego folder w bezpieczne miejsce.

Kopia zapasowa ustawień przeglądarki

Jeżeli korzystasz z wbudowanej w twoją przeglądarkę internetową funkcji synchronizacji między urządzeniami (ma ją między innymi Chrome, Firefox i Opera), nie musisz tworzyć kopii zapasowej jej folderu. Twoje osobiste ustawienia, zapamiętane hasła, ulubione czy historia przeglądania zostaną automatycznie zaimportowane w nowym systemie po zalogowaniu się w przeglądarce na twoje dotychczasowe konto. Jeśli nie używasz funkcji synchronizacji, zapamiętane w przeglądarce hasła do stron internetowych możesz zapisać w pliku tekstowym za pomocą darmowego WebBrowserPassView. Program obsługuje wszystkie popularne przeglądarki: Chrome, Firefox, Opera oraz Internet Explorer.

5. Zrób listę zainstalowanych programów

Dzięki niej nie będziesz musiał się później zastanawiać, jak nazywał się ten program, z którego kiedyś korzystałeś w starym systemie. Listę programów możesz wyświetlić w panelu Aplikacje dostępnym w ustawieniach systemu, znanym w starszych wersjach Windows jako Dodaj lub usuń programy w Panelu sterowania.
Tekstową listę zainstalowanych programów można łatwo utworzyć i zapisać za pomocą funkcji CCleanera: Narzędzia, Odinstaluj program, Zapisz do pliku tekstowego. Jeśli używasz programów w wersji portable, czyli w niewymagającej instalacji przenośnej wersji, uwzględnij je również na tworzonej liście.

6. Pobierz wcześniej sterowniki i programy

Jeśli zapiszesz je na pendrivie, szybciej je zainstalujesz i oszczędzisz czas po zainstalowaniu systemu. Świeżo zainstalowany Windows 7 nie zawsze prawidłowo rozpoznaje niektóre podzespoły komputera. Nowsze wersje tego systemu radzą sobie z tym tematem dużo lepiej niż poprzednie, ale ile jest komputerów, tyle możliwych konfiguracji, dlatego czasem nadal trzeba w internecie samodzielnie znaleźć i zainstalować potrzebny sterownik.
Przykładowo, niektóre mniej popularne karty Wi-Fi nie są prawidłowo rozpoznawane przez Windows, dlatego dopóki nie zainstaluje się do nich dedykowanego sterownika ręcznie, komputer może nie mieć dostępu do internetu, bez którego... nie da się pobrać sterownika. Problem może oczywiście pomóc rozwiązać drugi sprawny komputer, za pomocą którego można znaleźć potrzebny sterownik, ale nie każdy i nie zawsze ma do dyspozycji kilka komputerów naraz. Dlatego na wszelki wypadek warto przygotować wszystkie potrzebne sterowniki zawczasu, na przykład na pendrivie. Dzięki temu po zainstalowaniu systemu będziesz miał ułatwione zadanie z dokończeniem konfiguracji. Jeśli masz markowy komputer, sterowniki do twojego modelu znajdziesz na stronie jego producenta. Zazwyczaj wystarczy wpisać w Google model twojego urządzenia z dopiskiem sterowniki i wersją Windows, do której ich potrzebujesz.
Jeżeli twój komputer to tak zwany składak, sterowniki do poszczególnych podzespołów znajdziesz na stronie ich producenta. Jeśli nie jesteś pewien, jakie modele podzespołów są w twoim komputerze, możesz użyć któregoś z popularnych programów diagnostycznych, które je zidentyfikują i wyświetlą ich listę. Może to być Speccy, HWiNFO lub na przykład AIDA64.
Istnieją również darmowe narzędzia pozwalające stworzyć kopię zapasową sterowników aktualnie zainstalowanych w twoim Windows, dzięki którym możesz je łatwo zapisać na przykład na przenośnym dysku USB, a następnie przywrócić je kilkoma kliknięciami myszy w nowo zainstalowanym systemie. Dzięki temu nie będziesz musiał pobierać i instalować każdego sterownika oddzielnie. Przykładem takiego narzędzia jest darmowy i niewymagający instalacji Double Driveroraz popularny Driver Boo­ster.
Ten scenariusz sprawdzi się, gdy ponownie zainstalujesz tę samą wersję systemu Windows, gdyż sterowniki z Windows 7 mogą nie działać poprawnie w Windows 10 i odwrotnie.

Live USB/Live CD przychodzi z pomocą

Sytuacji z brakującym sterownikiem do karty Wi-Fi i tylko jednym dostępnym w tym momencie komputerem nie zawsze da się przewidzieć. Znam przypadek, gdy okazało się, że na nowym laptopie bez systemu operacyjnego, napędu optycznego i wyposażonym jedynie w porty USB 3.0 trzeba było zainstalować Windows 7, którego instalator można uruchomić z USB, ale z racji swego wieku nie obsługuje poprawnie USB 3.0 i na jednym z etapów instalacji systemu wymaga ręcznego zainstalowania sterownika. Problem polegał na tym, że ponieważ nie mógł odczytać pliku z USB, nie można było na nim umieścić potrzebnego sterownika. Jak dokończyć instalację systemu?
Rozwiązaniem było wykorzystanie jednej z popularnych dystrybucji Linuxa (Ubuntu, Mint lub na przykład Manjaro) w wersji Live USB (czyli działającej bezpośrednio z nośnika USB, bez potrzeby instalacji na dysku komputera), która bez problemu obsługiwała USB 3.0 i umożliwiła umieszczenie potrzebnego sterownika na dysku wewnętrznym laptopa, z którego można już było go zainstalować. To oczywiście jeden z takich pomysłów, które wydają się oczywiste, kiedy już się na nie wpadnie. Użycie Linuxa w wersji Live to również jeden ze scenariuszy pozwalających rozwiązać problem ze sterownikiem karty Wi-Fi. Dzięki niemu można było w awaryjnej sytuacji skorzystać na tym komputerze z internetu (bez problemu obsługiwał ten model karty), umożliwił znalezienie, pobranie i zapisanie na pendrive potrzebnego sterownika do Windows, z którego już bez problemu można było go później zainstalować. Oba przykłady to doskonałe studium przypadku, które pokazuje, jak przydatne mogą być przygotowane wcześniej tego typu narzędzia. Dlatego nie bez powodu płyta dołączona do książki również oferuje taką funkcjonalność.

7. Podziel dysk na partycje

Dzielenie dysku na mniejsze części zwane partycjami to jeden z etapów instalacji Windows. Można je również wcześniej przygotować w działającym Windows za pomocą systemowego narzędzia Zarządzanie dyskami lub specjalistycznych programów do partycjonowania od innych firm, takich jak AOMEI Partition Assistant, GParted, EaseUS Partition Master lub na przykład MiniTool Partition Wizard.
W uproszczeniu partycja to część dysku twardego, która działa jak osobny dysk. Po sformatowaniu i przypisaniu jej litery jest widoczna w Windows jako dodatkowy dysk. Partycje pomagają utrzymać porządek, ale nie tylko. Jeśli twój komputer ma jeden fizyczny dysk twardy, możesz podzielić jego użycie według uznania, na przykład na dwie partycje. Na pierwszej można zainstalować system operacyjny i programy użytkowe, a pozostałe pliki przechowywać na drugiej partycji. Niektórzy użytkownicy wydzielają jedną dużą partycję na wszystkie pozostałe dane, inni zaś tworzą osobną partycję na pliki związane z pracą i osobne na gry, filmy, muzykę lub na przykład zdjęcia.
Taki podział dysku zmniejsza ryzyko utraty wszystkich danych w przypadku uszkodzenia partycji systemowej (ważne pliki, takie jak dokumenty, zostaną na wydzielonych dla nich partycjach), ułatwia też reinstalację systemu, bo nie trzeba kopiować wielu plików i zastanawiać się, czy gdzieś jeszcze mamy jakieś ważne dane, które mogą zostać skasowane w wyniku formatowania partycji systemowej.
Jeżeli masz nieduży dysk SSD na system, a resztę plików trzymasz na drugim, większym dysku HDD pełniącym rolę magazynu danych, to warto rozważyć rezygnację z dzielenia tego pierwszego na partycje. Jednym z błędów, jaki popełniają mniej doświadczeni użytkownicy, jest przydzielenie zbyt małej ilości miejsca na partycję systemową. Windows sukcesywnie się rozrasta, co z czasem powoduje problemy wynikające z braku wolnego miejsca - bo zostało ono sztucznie ograniczone.

Dzielenie nowego dysku na partycje w zainstalowanym Windows

1. Po zainstalowaniu nowego dysku kliknij w Windows 10 prawym przyciskiem myszy na przycisk menu Start i wybierz opcję Zarządzanie dyskami.
Jeżeli używasz Windows 7, naciśnij kombinację klawiszy Start+X, wpisz polecenie diskmgmt.msc i naciśnij klawisz Enter.
2. Nowy dysk jest oznaczony kolorem czarnym i informacją o nieprzydzielonym miejscu. Przed rozpoczęciem partycjonowania dysku można go przekonwertować jednym kliknięciem na dysk GPT  lub MBR (opcja ta jest dostępna przed pierwszym partycjonowaniem dysku lub po usunięciu wszystkich partycji).
GPT to nowoczesny sposób zapisu informacji o partycjach na dysku twardym. Obsługuje dyski do 18 eksa­bajtów, więcej partycji (do 128 na dysk). Jest wymagany na dyskach zawierających partycję Windows w komputerach opartych na UEFI i zalecany na dyskach większych niż 2 terabajty. Dyski MBR używają standardowej tabeli partycji starszego typu dla systemu BIOS. Można na nich utworzyć do czterech partycji podstawowych (lub trzy partycje podstawowe, jedna partycja rozszerzona i nieograniczona liczba dysków logicznych).
3. Aby podzielić dysk na partycje, kliknij prawym przyciskiem myszy na czarny obszar nowego dysku z nieprzydzielonym miejscem, wybierz opcję Nowy wolumin prosty… i kliknij na Dalej (termin wolumin i partycja często są używane zamiennie).
4. Jeśli chcesz stworzyć jedną dużą partycję, zatwierdź domyślny rozmiar maksymalny i kliknij na Dalej. Jeżeli więcej niż jedną, wprowadź rozmiar pierwszej partycji w megabajtach (MB) i kliknij na Dalej.
5. Wybierz literę dysku, pod którą partycja będzie widoczna w Windows.
6. Etykieta woluminu to opcjonalna nazwa opisowa dysku, którą można mu nadać - będzie widoczna obok litery dysku w oknie Ten komputer.
7. Po kliknięciu na Zakończ w poprzednim oknie partycja zostanie utworzona i będzie widoczna w Windows. Następną partycję tworzymy w analogiczny sposób.

Zmiana rozmiaru istniejącej partycji

Jeśli potrzebujesz dodatkowej partycji, a nie masz więcej dysków, możesz zmniejszyć istniejącą partycję z danymi, tworząc z jej wolnej przestrzeni nowe nieprzydzielone miejsce, które można wykorzystać na nową partycję. Operacja ta jest przeprowadzana z zachowaniem plików, lecz ze względów bezpieczeństwa zalecane jest wykonanie kopii zapasowej danych.
1. Uruchom narzędzie Zarządzanie dyskami opisane w punkcie 1 poprzedniej wskazówki lub w polu wyszukiwania Windows 10 wpisz Zarządzanie komputerem i wybierz tę opcję.
2. Przejdź do sekcji Zarządzanie dyskami, kliknij na dysk C i wybierz opcję Zmniejsz wolumin…
3. W pole Wprowadź ilość miejsca do zmniejszenia podaj w megabajtach rozmiar partycji, którą chcesz wydzielić z wolnego miejsca na dysku C, i kliknij na Zmniejsz.
4. Kliknij na Nieprzydzielone  prawym przyciskiem myszy, wybierz opcję Nowy wolumin prosty… i kliknij na Dalej.
5. Podaj rozmiar docelowy tworzonej partycji  wyrażony w megabajtach i kliknij na Dalej.
6. To okno daje możliwość przypisania litery dysku, pod którą nowa partycja będzie widoczna w Windows.
7. W pole Etykieta woluminu można wpisać nazwę ułatwiającą rozpoznanie zawartości tego dysku - będzie ona widoczna obok jego litery w oknie Ten komputer.
8. Kliknij na Zakończ. Partycja zostanie automatycznie sformatowana zgodnie z ustawieniami i od tej pory będzie widoczna w Windows.

Dzielenie dysku na partycje w trakcie instalacji Windows

1. W jednym z początkowych etapów instalacji systemu Windows kreator instalacji wyświetla okno z opcjami podziału dysku na partycje. Jeżeli instalujesz system na pustym dysku i klikniesz na tym etapie na Dalej, Windows automatycznie utworzy dużą partycję z dostępnego miejsca na dysku, która później będzie widoczna w zainstalowanym systemie jako dysk C.
2. Jeżeli natomiast chcesz podzielić dysk inaczej, kliknij na Nowy. W instalatorze Windows 7 opcja ta jest dostępna po kliknięciu na Opcje dysku (zaawansowane).
System wyświetli dodatkowe pole, w którym można podać w megabajtach pojemność pierwszej partycji  i potwierdzić przyciskiem Zastosuj (jeden gigabajt to 1024 megabajty).
3. Instalator wyświetli informację o utworzeniu dodatkowej, niewielkiej partycji na pliki systemowe, potrzebnej do działania Windows.
4. W analogiczny sposób można tworzyć kolejne partycje, klikając wcześniej na dysk oznaczony jako Nieprzydzielone miejsce.

Reinstalujemy Windows 7

1. Włączamy komputer i wkładamy płytę instalacyjną Windows do napędu DVD lub podłączamy do komputera nośnik instalacyjny Windows na USB.
2. Włączamy tak zwane jednorazowe menu rozruchowe (ang. One Time Boot Menu - pozwala zmienić sekwencję startową dla bieżącego rozruchu PC i wskazać komputerowi nośnik startowy, na przykład dysk instalacyjny Windows), następnie wybieramy nośnik instalacyjny Windows  i naciskamy klawisz Enter.
Menu rozruchowe włączamy odpowiednim klawiszem podczas początkowego etapu uruchamiania komputera. W zależności od firmy i modelu laptopa (lub płyty głównej w przypadku komputera stacjonarnego), może być to klawisz F12, F8, F2, Esc, F11 lub na przykład F9. Szczegółowe informacje znajdziemy w dokumentacji technicznej komputera. Są one też zazwyczaj wyświetlane przez krótką chwilę na ekranie wstępnej fazy uruchamiania PC.
3. Po wyświetleniu komunikatu Naciśnij dowolny klawisz, aby uruchomić z dysku CD/DVD…naciskamy dowolny klawisz, a następnie klikamy na Zainstaluj teraz.
4. Instalator poprosi o wybranie edycji Windows, którą chcemy zainstalować. Wybieramy tę, do której mamy klucz licencyjny, klikamy na Dalej, zaznaczamy opcję Akceptuję postanowienia licencyjne i ponownie klikamy na Dalej.
5. Jeżeli na tym etapie wybierzemy partycję z dotychczasowym systemem Windows i pominiemy opcję formatowania dysku dostępną w Opcje dysku, dotychczasowe pliki użytkowników, stare pliki systemowe oraz folder Program files z plikami programów zostaną przeniesione do folderuWindows.old, który będzie dostępny na tym samym dysku po zakończeniu instalacji systemu. Jeśli natomiast chcemy przeprowadzić tak zwaną czystą instalację systemu, bez zachowania dotychczasowych plików, klikamy na usuwamy istniejącą partycję systemową i tworzymy nową.
6. Instalator rozpocznie kopiowanie plików z nośnika instalacyjnego i instalowanie funkcji system
7. W następnych oknach podajemy kolejno nazwę użytkownika, który będzie logował się w Windows, nazwę naszego komputera i ustawiamy między innymi hasło do zalogowania się w Windows (jeżeli nie chcemy, aby Windows pytał o hasło, nic nie wpisujemy).
8. Jeżeli mamy klucz produktu Windows, możemy go od razu podać. Jeśli nie chcemy go teraz wpisywać, możemy pominąć tę opcję przyciskiem Pomiń. Windows będzie uruchamiał się wówczas w próbnej wersji, a aktywację będziemy mogli dokończyć później w jednym z systemowych okien.
9. Na tym etapie możemy wybrać ustawienia dotyczące zabezpieczeń i pobierania aktualizacji systemu.
10. W następnych oknach kreatora instalacji wybieramy strefę czasową oraz sieć Wi-Fi, z której będzie korzystał nasz komputer. Po zakończeniu instalacji zobaczymy znajomy widok pulpitu - nowy system jest gotowy do pracy.

Reinstalujemy Windows 10

1. Włączamy komputer i wkładamy nośnik instalacyjny Windows 10.
2. Ponownie uruchamiamy komputer i w początkowej fazie jego uruchamiania - w zależności od marki komputera - naciskamy kilkakrotnie klawisz F12, F9, F2 lub Esc, aż zostanie wyświetlone menu startowe zwane Boot Menu. Więcej informacji na ten temat znajdziemy w punkcie 2 poprzedniej wskazówki.

Secure Boot

Komputery z fabrycznie zainstalowanym Windows 10 mogą mieć włączoną w BIOS/UEFI funkcję Bezpieczny rozruch (ang. Secure Boot), która zabezpiecza komputer przed uruchomieniem go z nośnika DVD/USB. Aby uruchomić taki PC z nośnika instalacyjnego Windows, może być konieczne wyłączenie funkcji Secure Boot w ustawieniach BIOS/UEFI.
3. Strzałkami na klawiaturze wybieramy nasz nośnik instalacyjny Windows i naciskamy klawisz Enter.
4. Po wyświetleniu komunikatu Dowolny klawisz spowoduje rozruch z dysku CD lub DVD…naciskamy dowolny klawisz. Po chwili uruchomi się instalator Windows 10  i rozpocznie wczytywanie plików z nośnika instalacyjnego.
5. Wybieramy język polski, polski format godziny i waluty oraz Polski (programisty) jako układ klawiatury.
6. Klikamy na przycisk Zainstaluj teraz.
7. W tym oknie możemy wprowadzić klucz produktu do aktywowania Windows. Jeżeli nie chcemy go teraz podawać, klikamy na opcję Nie mam klucza produktu. Windows zainstaluje się w próbnej wersji, którą można później aktywować.
8. Wybieramy edycję Windows 10, którą chcemy zainstalować  w trybie próbnym lub do której mamy czy będziemy mieć licencję. Klikamy na Dalej, akceptujemy licencję i klikamy na Dalej.
9. W tym oknie wybieramy metodę reinstalacji systemu. Jeżeli chcemy zachować dotychczasowe pliki i ustawienia, klikamy na pierwszą opcję. Jeśli chcemy przeprowadzić tak zwaną czystą instalację systemu bez zachowania istniejących plików i ustawień na partycji systemowej, wybieramy opcję drugą.
10. Wskazujemy partycję, na której Windows ma być zainstalowany i klikamy na Dalej. Jeśli chcemy zmienić układ partycji, usuwamy dotychczasową partycję systemową oznaczoną jako rozruchowa, klikamy na opcję Nowa i dzielimy dysk według własnych potrzeb.
11. Instalator rozpocznie kopiowanie plików  i instalowanie systemu Windows 10 na dysku komputera.
12. W następnych krokach wybieramy układ klawiatury (Polski (programisty) - najczęściej używany w Polsce), region oraz typ konta, którego będziemy używać w Windows. Konto w trybie offline to inna nazwa tradycyjnego konta lokalnego, skojarzonego tylko z komputerem, na którym zostało utworzone. Nowsze konto Microsoft można skojarzyć z wieloma posiadanymi przez nas urządzeniami z Windows i umożliwia synchronizację plików, aplikacji i ustawień systemu Windows pomiędzy nimi.
13. Wybieramy nazwę użytkownika, hasło, którym będziemy logować się w Windows (można je pominąć, zostawiając puste pole), oraz kilka innych ustawień związanych z naszą prywatnością.
14. Po zakończeniu pracy instalatora zobaczymy pulpit Windows 10 gotowy do pracy.

Odświeżenie systemu jako nowoczesna reinstalacja

Windows 10 zawiera kilka opcji odświeżania systemu, które są nowocześniejszą formą klasycznego przeinstalowania Windows. Taką operację możemy przeprowadzić za pośrednictwem panelu sterowania i nie jest do niej potrzebny nośnik instalacyjny systemu. W zależności od szybkości komputera proces ten może potrwać około 20 minut lub dłużej.

C32-N750 Asus N750 N750JV N750 N750JK seria Bateria pasuje do następujących modeli laptopów
PB-32 KENWOOD TH-22 TH-22A TH-22AT TH-22E TH-42 TH-42A TH-79 TH-208 Bateria pasuje do następujących modeli laptopów
B_12/2.6 HIlti 2077977 Bateria pasuje do następujących modeli laptopów
C21N1347 ASUS X555 X555LA X555LD X555LN 2ICP4/63/134 Bateria pasuje do następujących modeli laptopów
B21N1329 ASUS D553M F553M P553 P553MA X453 Bateria pasuje do następujących modeli laptopów
A32N1405 ASUS N551 N751 G551 G771 GL551 GL771 Bateria pasuje do następujących modeli laptopów